KORKU

Z. Esin Çakır

Karanlık… Gözlerini açabilse göreceği tek şeyin sonsuz bir karanlık olacağını biliyordu. Göremiyordu ama hissediyordu. Karanlığın getirdiği yalnızlığı ve korkuyu, başucunda hissediyordu... Nereden düşmüştü bu daracık yere?.. Etrafında da kimsecikler yoktu. Bağırsa, çığlıklarına cevap alamazdı. Duyduğu tek şey, yukarıdaki ağaçların fısıltısıydı. Küçüklüğünden beri karanlıktan çok korkardı. Bu yerde daha fazla kalmak istemiyordu. Kalkmak, burayı koşarak terk etmek ve hiçbir zaman yapmadığı bir şeyi yapmak; annesinin şefkat dolu kollarına kendini bırakıp hüngür hüngür ağlamak istiyordu. Fakat nafile… Sanki elleri ayakları zincirle bağlıydı. Yerinden doğrulamıyordu bile… Çaresizliğinin farkındaydı. Fakat bunu kabullenmeyi gururuna yediremiyordu. O, hiçbir zaman bîçare olmamıştı. Hayatı boyunca hiç yokluk nedir, tanımamıştı. Bir insanın sahip olabileceği her şeye sahipti. Bunca gücüne kudretine rağmen elinden hiçbir şey gelmiyordu. 

Artık yorulmuştu. Bir kurtuluş yolu olmadığını anladı. Yapabileceği tek şey beklemekti. Birilerinin gelip kendisini kurtarmasını beklemeliydi. Kurtuluş… Ama neden? 

Hâlâ buraya nereden geldiğini, nasıl girdiğini bilmiyordu. Daha az önce arkadaşlarıyla birlikte bir diskoda dans ediyor, çılgınca eğleniyordu. Kız arkadaşının ısrarlarıyla diskodan ayrılmışlardı ve arabasıyla onu evine bırakacaktı. Peki o neredeydi? Yalnızlığını bir kez daha hissetti. Haykırmak istedi, fakat sesi çıkmıyordu. 

Ansızın bir ses duydu. Birilerinin kendisine yaklaştığını hissetti. İşte sonunda birileri geliyordu. Nihâyet kurtulacaktı bu karanlık, karanlık olduğu kadar da dar yerden… Sonuçta, ona yardım etmek için geldikleri kesindi. 

İyice yaklaşmışlardı. Artık onları yanında hissediyordu. Fakat anladı ki bu yabancılar, onu buradan çıkartmaya değil, belki daha karanlık, belki de annesinin kollarından daha sıcak bir yere götürmeye gelmişlerdi. O an, olanları idrâk etti. Fakat geriye dönüş yoktu. 

O, bir ölüydü…