| |
ŞAİR BÜYÜMEK İSTER
Şiir başlar ve biter. Her şiir başlar ve biter.
Şiir, bazı açıkgözlerin iddiasının aksine, bize bir sonsuz filan bağışlamaz; o insana ait her şey gibidir; bir başlangıcı ve bitişi vardır, yani her şiir sınırlıdır.
İyi şiir bize kendini bir defa daha okutur, bir defa daha... Bu kadar. Ötesi edebiyat yapmaktır.
Şiir sınırlıdır; bizi götürüp bir sınırda bırakır; öyleyse bize düşen sınıra sağlam basmaktır. Sağlam basmak şiirin dışına çıkmaktır.
Şiirin başlangıç ve bitiş çizgileri arasında tek bir fikir, duygu, nesne, konu öne çıkabildiği gibi, özellikle modern şiirde birden çok fikir, duygu, nesne, konu da mümkündür, çelişki de. Şiirde sade, açık, anlaşılır bir mantık akışı söz konusu olabileceği gibi çelişik, birbirini yok sayıcı bir akış, yani kaos da mümkündür. Gerçi modern şiirin, şiire, insana başlı başına bir dağınıklık getirdiği açıktır. Çoğul fikir, duygu ve nesnenin çelişik, birbirine düşman bir atmosfer yarattığı, işbu durumun modern durumun kaçınılamaz bir sonucu olduğu açıktır. İşbu sonuca yönelik, dağınıklığı giderici bir tutum her zamandan daha çok elzemdir. Bugün en birinci şart berraklıktır.
Hayat şairden büyüktür. Millet şairden büyüktür. Devlet şairden büyüktür. Vatan şairden büyüktür. Bayrak şairden büyüktür. Bir şehir bir şairden büyüktür. Bir insan bir şiirden daha değerlidir. Ve fakat şair büyümek ister; hepsinin ve her şeyin üstüne çıkmak ister. Bir taraftan çocukluktan kurtulup olgun ve bilge kişi olup herkese sözünü dinletmek ister, öbür taraftan herkes ve her şeyden daha değerli olmak ister. Her şeyin ve herkesin başlangıç ve bitiş çizgilerini ortadan kaldırmak ister. Her şeyin; ama her şeyin başladığı yeri bilmek ister; her şeyin, ama her şeyin bitişini görmek ister.
Hayat şairden büyüktür. Şair göremez, bilemez ve büyüyemez. Bir türlü göremez, bir türlü bilemez, bir türlü büyüyemez. Bu durum onun çok canını sıkar. İnsan olmak bazen can sıkıcı bir şeydir. |
|
