|
|
| |
|
|
| |
GENÇ OKURUN ACILARI
FATİH ÖZKAFA
Bazen bir kitabı yıllarca aradığı olur. Girdiği her kitapçı dükkanında, gözleri o kitabı arar. Bildiği bütün kitapseverlere onu sorar. Raflarda sırtı yazısız bir kitap görse, bir ümitle çekip bakar, -belki odur diye- ama nafile. Yine de yılıp usanmaksızın arama mücadelesini sürdürür.
Sonunda, muhtemelen hiç ummadığı bir kitapçıda rastlayıverir aradığına ve tabii ki büyük bir hazine bulmuş gibi sevinir. Sevincini kitapçıdan saklamaya çalışır ama, eli mahkumdur bi kere. Bu kitap için varını yoğunu vermeye razıdır. Çetin bir pazarlıkla, kitaba 'sahip' olur.
Heyecanla evine gelip, o günlerde elinde hangi kitap olursa olsun, onu elinin tersiyle bir kenara itip, yeni aldığı ve çok merak ettiği önemli kitabı öne alır. Kapağını uzun uzun süzdükten sonra, kapak tasarımcısının adını, dizgicisini, basıldığı matbaayı, yayınevinin adresini, mücellithanenin ismini ve kitabın baskı adediyle baskı tarihini bile büyük bir merakla okur.
Sonra yazarın özgeçmişini hayranlıkla okuyup, içindekiler kısmına göz gezdirir. Ordan önsöze geçer. Birkaç sayfa okuduktan sonra pek bir şey anlamadığını farkeder; ama önsözün, editöre ya da çevirmene ait olduğunu öğrenince sevinir. Çünkü kitabın kendisinin bu kadar sıkıcı olamayacağı besbellidir! Derken, ite kaka, sayfalarca süren önsöz işkencesi sona erer.
Yeni bir heyecanla kitabın ilk bölümüne başlar. Henüz başlarda, kendisini ilgilendirmeyen bir sürü detaydan ya da bilgiden dem vurulmaktadır. Ayrıca kitabın dili de, çevirmenden mi kaynaklanmaktadır nedir; insanı bunaltacak derecede sıkıcıdır. Üslubu ise, ne sen sor; ne ben söyleyeyim.
Bir ara dayanamaz; bütün bölümleri böyle mi bunun diye, okumaya ara vererek kitabı şöyle bi karıştırır. Bazı bölümlerden bazı paragraflar okur: Cık! Yine bir şey yok. Neyse, der; başladık bir kere; bitireceğiz. Bu kitabı okumam lazım. Çünkü "çok önemli". Kaldığı yere tekrar dönüp
okur...
...okur...
......okur...
'Yok'tur. Yoktur. Yoktur. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
