|
|
|
|
KÜNYEM ZEVALDİR BENİM
YAKUP İNCEGÜL
/seher vakti zemheri aralıyor kapımı/
ömrüm güz yaşıyor
isyanımın koyu deminde
karanfil güzelliği
kumsallara düşüyor
çağıldıyor âkıbetim bulanık nehirlerde
yargılıyorum dev dişlerini insanlığımın
şehre kar yağıyor
kum fırtınası dualar iniyor ruhuma
ay yorgunu bir gözle
yaşama göz kırpıyor bedenim
yazgımdan başkasına çağrılmadım
kahra gömdüm gözlerimi
gönlümün söküğünü dikiyor melekler
gün devrildi!..
ihanetime vurdum kalbimi
gamzeler çakıyor yenilmişliğim
sabır sandıklarına koyup çocukluğumu
özgürlüğü arıyorum tutsaklardan... |
|
|
|
|
|
|
