|
|
|
|
BENİM İŞİM DEĞİL
NURAY BÜYÜK
"Hikâyemiz herkes, birisi, hiç kimse ve
herhangi biri adlı dört kişiyle ilgilidir. Yapılması gereken önemli bir iş vardır ve
herkes, birisinin o işi yapacağından emindi.
Herhangi biri, o işi yapabilirdi; ama hiç kimse yapmadı.
Birisi, buna çok kızdı. Çünkü bu herkesin işi idi.
Herkes, herhangi birinin o işi yapabileceğini düşündü. Fakat
hiç kimse, herkesin yapamadığını fark etmedi.
Herhangi birinin yapabileceği işi, hiç kimse yapmayınca
herkes birisini suçladı ve hikayemiz de böyle sürüp gitti."
.......................................
Günler geçti, yıllar geçti; hikayeler dilden dile dolaştı. Mevsimler değişti, mekanlar değişti, dekorlar hatta haritalar değişti. Nice renkler soldu, yenileri ile dünya tekrar boyandı; ama gerçekler hiç değişmedi. İnsanlar doğdu, zamanı gelenler öldü; isimler unutuldu, simalar hafızaların derinliklerinde boğuldu. Fakat karakterler, mizaçlar ve huylar hep varoldu. İnsan hep iyi olanı sahiplendi. Başkalarının kötülüklerini saymakla meşgul olurken, kendi yanlışlarını görmeye fırsat bulamadı.
Herkes 'ben' merkezli dairede dolaşırken, hiç kimse ona yaşayan insanlardan sadece
birisi olduğunu anlatamadı. Yazarlar, hikayelerinin ve romanlarının kahramanlarını toplumun içinden çalıverdi. Kahramanlar, yeni kimlikleriyle aynı rollerini oynadı. Vefasız insan, ufacık bir isim değişikliğiyle kendi aslını unutuverdi. Sitemler, kırgınlıklar, istekler, görevler
seslendirildi... Fakat 'nemelazımcılık' şehrinin, 'vurdumduymazlık' mahallesinin, 'banane' numaralı evlerinde ikamet eden şahıslara, diğergâm olan nice insanların feryadı ulaşmadı. |
|
|
|
|
|
|
