|
|
|
Yerine koyabilecek kadar usta değildik yitirişleri, olmayışları. Hayat hep mavi değilmiş! Kirlettiklerimiz şimdi canımı acıtmaya başladı biliyor musun? Galiba olamayışlar çürüttü yalnızlığımızı. Yalnızlığı bile doyasıya yaşayamaz olduk.
|
|
|
|
KAOS
Mine ULUSOY
Yerine koyabilecek kadar usta değildik yitirişleri, olmayışları. Hayat hep mavi değilmiş! Kirlettiklerimiz şimdi canımı acıtmaya başladı biliyor musun? Galiba olamayışlar çürüttü yalnızlığımızı. Yalnızlığı bile doyasıya yaşayamaz olduk.
Boncuk gözyaşlarımızmış bizi ayakta tutan, anladım. Şimdi hiçbir şey dolduramaz oldu bu uçsuz bucaksız boşluğu. Yaşanmışlık eskitiyor bazı şeyleri biliyorum. Diyordun ya "zaman silmesin diye saklamalıyız birbirimizi" diye. Gerek kalmadı. Zaten yitirdik elimizdekileri zamana meydan okuyarak biraz da. Nedensiz bir sürü kopuşla dolu hayat! Parça parça, azar azar kopuşlar. Kaoslar! İlk defa zamandan öteye geçtik o da yitirişlerin en büyüğünü
yaşattı. Koparışların en büyüğünü. Anladım, titrek ruhlarda saklanmıyor çoğu şey, ama inan cesurluk da bir o kadar yalnız kalıyor bu yenilgide. Umudunu kupkuru zaferlere bağladığından bu yana yenilgilerin bile bomboş biliyor musun? Yenilgilerin eskisi kadar canını yakmıyor bile. Koparışlar bile hiç olmadığı kadar ruhsuz yaşanmaya başladı. Coşku mu arıyorsun bir de sen? Ben anlamları bırakalı çok oldu. Tökezlemeler bile düşürmüyor artık beni. Sen
yenilmemeye bak sadece...
|
|
