|
|
|
|
|
PORTRE
Kaan KARADAĞ
herkese vermediğin gülüşünle bakmalısın eline çizdiğin portreme;
yangın yeri olmalı avuçların, terlemelisin...
bir varmış bir yokmuş misali bakıp,
ne kadar çok çizgi (satır) varmış demelisin.
herkese söylemediğin sözcükleri söylemelisin yağmurun sesi gibi;
bir ağacın altına sığınmış kuru yerlerimde olmalı, sakladığın...
yaprağına değen damlayla, dalındaki çiçeğin,
süzülüşü gibi inmeli yüreğime.
herkese dokunmadığın gibi değmeli ellerin;
ve asırlardır gizlediğin,
en derinlerinden çıkarıp hoyratça bir coşkuyla...
kucaklamak bir kez, binlercesine.
herkesin gelemediği ülkene, öyle gelmeliyim ki;
çığırından çıkmışçasına...
|
|
