|
|
|
Şehrin büyüsüdür gece, ışıklar,
Sanki oturmuş hayatı kaşıklar.
Ve bir dev cesametiyle dikilir karşıma,
Gün ve gece denen deli aşıklar.
Dört nala giden bir atlı gibi, gece günün ardından,
Kopar, kan kızıllığıyla şafağın bağrından.
Sonra günün sürer serseri serencamı,
Geçerken kapıdan, ılık bir rüzgarla titretir camı.
Gecenin saçlarıdır şehre çöken bulutlar,
Gün yetişip ardından dağılan saçın toplar.
Gece yakamozlarla güne nağmeler dizer,
Günün ilk ışıkları sanki geceye sızar.
Çiğ geceden şiirdir gündüzlere yazılan,
Meltem geceye hasret yaşanmış olan hicran.
Bir gün kavuşmak diye tüllenirken duası,
Şafakta bitiverir gece gündüzün yası.
İki sevdalı gibi sarmaş dolaş olurlar,
Sonra göz yaşlarıyla yeniden ayrılırlar.
Durup dinlenmeksizin yarışırlar ufuğa,
Şahit buna gökyüzü, şahittir koca dünya.
|
|
|
|
|
