SAKLAMBAÇ

Vural Kaya

Misketten önceydi. Çelikçomak ve körebeden de önce... Lunaparklar çocuk avcısı değilken henüz... Cüzzam da yaygın değildi hani... Hele melankolik oyuncaklar sırnaşmazdı ya güçlü belleklere... Melankoli ve oyuncak ayrı ayrı kelimelerdi çünkü... Gelecek kaygısıyla kanırtılmazdı içimiz... Cadde boyu yasal çiçekler de yoktu. Özgür kırları severdik hem biz... Özgür papatyaları da... Yalan değil koparırdık onları ve fakat zarif bir kalp dizaynı vermek ve kuşkusuz sevindirmek için sevgimizi ve sevgililerimizi... Hem de karanfil dokunuşuyla yüreğimiz...

Misketten önceydi. Saklambaç devrine ait gülücükler salgılardı gökyüzü... Bizi buhar yılına çalan cinler vardı. Saklambaç oynardık onlarla... Oysa ben hiç sevmezdim saklanmayı. Gizli mekanlar tesis etmeyi sonra... Her kırılgan öksüzü bile afacan kılarken saklambaç...

Ürkektik. Bizi saklayan yerlerin sağaltımına karşı. Yoksa nasıl öğrenilebilirdi ki ürperme denilen yazgı... Neyse ki sen ebe olunca başkalaşırdı oyun. Kibar bir refleksle sayardın sen dünyayı...


Bir, iki, üç... Sonsuza kadar.
Bazen de bana kadar.
Çünkü ben ne başındaydım rakamların, ne de sonunda...

Anlamazdım ben niçin.
Aşk, fakat niçin.
Saklanmak niye.... 

Neydi acı, kim, nerde?
"Neredeysen çık." Nerde?

Çocuk hani? Hani özgür kırlar?..
Ve rakseden papatyalar?
Sobe nerde, "fanus" ne?

Herşeyi unutmuş gibi bakma n'olur...


Misketten sonraydı. Evet evet misketten sonra... Beyaz misketin siyah olanına ütüldüğü çağda...

Ütmek niçin? Ütülmek niye?..
Ütüldüm ben güzelim, 
Bakma yüreğime...
Şimdi gözüme kestirdiğim tek sanık:
Civelek paranoya...