Yıl:2 Dönem:2 Sayı:4/16

       

     
  SAĞ ELİMİN İKİ PARMAĞI KESİLDİ

HASAN BATI



Yazı yazmaya yeniden başlıyor gibiyim. Çokça zorlanıyorum, ama uzun zamandır yeni bir şey öğrenmediğimin farkına vardım böylelikle. İnsanlar ziyaretime geldiklerinde gözlerini o iki kesik parmak yerinden çeviremiyorlar. Özellikle çocuklar korkuyorlar olmayan parmaklarımdan... Yüzük takmayı en çok sevdiğim parmağımı kestiler.


SAĞ ELİMİ BİLEKTEN KESTİLER

Yazı yazamıyorum. Sol elimle deniyorum günlerdir. Olmuyor. Alışmış kudurmuştan beterdir. Alıştım kudurmuştan beter oldum. Çocukken sağ elimle yemediğim için kızarlardı. Kitap okumak, yemek yemek, tuvalet, sorun olmaya başladı. Ziyarete gelen insanlar kesik yere bakmaya devam ediyor. Karşılıklı içimiz sızlıyor o an. Onlar yokluktan korkmayı sürdürüyorlar. Ben değil. Kibrit kutusu sağ yumruğumun ucunda.


SOL ELİM DE GİTTİ

Yazı sona erdi. Uyandığımda hemen kollarımın ucunda ellerimin olup olmadığına bakıyorum. Sonra bir bıkkınlıkla başımı yastığa bırakıyorum. Gün içindeki çeşitli eylemler sorun oluyor büsbütün. Her şeyden önemlisi kitaplığıma uzanıp kitap alamıyorum. Sevdiğim bir insan ziyaretime geldi. Olmayan ellerime bakarken korkmadı. Ondan beni alıp dağlarına götürmesini istedim. Gülümsedi. İnsanlar benden habersiz bir yerlerde toplanıp benim için ağlıyorlar mı? (Bilmiyorum.) Kibrit kutusu sol yumruğumda.


BACAKLARIM

Hayır sanmıyordum bu kadar çökeceğimi. Gündüzleri insan sesi duyduğum zaman kendimi kurutulmaya bırakılmış ağaç gövdesi gibi hissediyorum. Geceleri daha iyiyim. Bir çok şey yapmak için insanlara muhtacım. Düşünmenin dışında. Alp dağları hayal oldu. Bozkıra çaktılar beni. Uzun zaman kıpırdamadan oturduğumda kendimi çok farklı hissediyorum. Sonra omurgamı hareket ettirip biraz rahatlıyorum. Vücudumdaki eklem sayısı azaldı. İnsanlar artık ziyaretime gelmiyor. İki gündür kimseyi görmüyorum. Evet insanlar benden habersiz bir yerlerde toplanıp benim için ağlıyorlar. Ne yapabilirim ki. Kuyunun en dibine indiğimi düşünüyorum. Kibrit kutusu da artık sabit durmuyor. Kibrit çöpleri baş kaldırdı. Odanın içinde koşuşuyorlar...
 

Geri Anasayfa



ANASAYFA | KÜNYE | EDEBİYAT | SİNEMA | MÜZİK | KİTAP | ARŞİV